Milan'dan Arsenal'e

Ya da 25 Kasım 2005'den 21 Ekim 2008'e. En son daha sonraları hafızalarda Shevchenko-Servet Çetin maçı olarak hatırlanacak 4-0lık Milan yenilgisinden sonra Fenerbahçe evinde ilk kez bir Avrupa maçı kaybetti.

İngiltere'de Walcott-Roberto Carlos eşleşmesi merakla bekleniyordu. Yeni harika çocuklarının efsanevi sol bek -ya da ondan kalan ne varsa- karşısında neler yapacağını bekliyorlardı, 2.golde rüzgar gibi geçti gitti Walcott. Carlos'un klasik ofsayt bozma hastalığı Fener'in yediği ilk gole sebep oldu. Sonrasında yine bir Fabregas pası ve 2-0...

Fenerbahçe arkada bekleyerek oynasaydı ki kadroyu gördükten sonra böyle oynayacağını düşünmüştüm. Arsenal'e öne çıkarak, ofsayt tuzağı yaparak savunma yapmak intihardı ve Fener de bunu yaptı. Edu-Lugano arkaya yaslandıklarında çok iyi bir ikili ancak 2si de çabuk değiller ve hep en kötü maçlarının hızlı forvetlere karşı TSL'de oynuyorlar. CL'de geçen sene çok iyidi ikisi de Edu'nun kendi kalesine attığı goller hariç tabi.

Güiza inanılmaz efor sarfetti ve muhtemelen de boş koşarak kendini yorduğu için çok net 4 pozisyonu harcadı. Belki de eski takım arkadaşı Almunia'nın kendisini iyi tanıması da etkilemiştir onu.

Fenerbahçe maçı kaybetmesinin ötesinde asıl kaybı seyircisinin takıma inanmayışı, oyunculara cephe almaya başlaması ile yaşıyor. Suçu Aragones'e atmak işin en kolayı. Deivid-Aurelio-Appiah-Tuncay'lı orta sahadan gelinen nokta ortada. Hatanın sahibi tepedeki diktatör ve en büyük hatası da hala hata yaptığını kabul etmemesi.